ناصرجان معصومی، فرزند برومند حصار

ناصرجان معصومی، زادۀ وادی زرنثار حصار و از زمرۀ ادیبان و دانشمندان انگشت‌شمار سدة بیستم است که در پیشرفت ساحه‌های گوناگون علم و فرهنگ تاجیک نقشی برجسته داشته است. خدمت ناصرجان معصومی خصوصاً در رشد و تکامل ادبیات‌شناسی فوق‌العاده بزرگ است. چشم‌انداز ادبیات‌شناسی او بسیار وسیع بوده است و دوره‌ها و مسئله‌های گوناگون ادبیات کلاسیک و معاصر تاجیک را دربرمی‌گیرد. حافظ یکی از شاعرانی است که ناصرجان به او اهمیت ویژه داده و در ارزیابی اشعار و تحلیل اندیشه و عقاید او راه میانه پیموده است. ادبیات سدة ۱۶-۱۹ میلادی نیز توجه ناصرجان را به خود جلب کرده و با تحقیق در این دوره کتاب ادبیات تاجیک در عصر ۱۷ و نیمۀ اول عصر نوزده را تألیف کرده است. او در این کتاب این نکته را به اثبات رسانده که در عصر هجدهم و نیمۀ اول عصر نوزدهم، ادبیات تاجیک اساساً در بخارا، قوقند و خیوه رواج داشته است. وی با دقت‌نظر توانسته است خصوصیت‌های هریک از این دایر‌های ادبی را نشان دهد و نمایندگان آن‌ها را معرفی کند. صدرالدین عینی، ابوالقاسم لاهوتی و میرزا تورسون‌زاده از دیگر ادیبانی هستند که ناصرجان به آن‌ها توجه نشان داده است. تحقیق در ادبیات روس، و پیوند روش‌های تحقیق ادبیات‌شناسی و زبان‌شناسی از دیگر موضوعات موردتوجه ناصرخان معصومی بوده است.